Nu in onze tijd

Zondag, 3 juni 1945 Oud-Loosdrecht.
Deze dag is er een geweest, die we niet gauw zullen vergeten. Vandaag namelijk is Klaas onverwachts thuisgekomen. Ik zat op een roeibootje vlak bij de achterdeur (het water staat nog steeds erg hoog) en zag een Canadese truck voor ‘t huis stoppen en daar kwam niemand meer of minder aanstappen dan Klaas. Hij droeg een oude hoed, grijs werkjasje, groenachtige broek, waarvan de pijpen te nauw waren en rare puntige lakschoenen, die hem te klein waren. Overigens zag hij er best uit. Wat een weerzien was dat. Kees was juist aan het zeilen met een stel jongens in een botter en ik zag dat ze bij ‘de Otter’ aanlegden. Ik vloog daarheen, rende met gevaar om in het water te vallen over de steiger die net niet boven het water uitstak en door het aangegroeide wier vreselijk glibberig was, naar de botter, waar ik het nieuws aan de jongens vertelde. Vrolijk zingend en juichend zeilden we naar huis en allen begroetten Klaas hartelijk en vroegen hem honderd uit.

Hij kon nog niet zoveel ineens vertellen, want hij had zoveel meegemaakt, dat het nog een beetje een warwinkel in zijn hoofd was. Maar zo langzamerhand kwamen we toch precies te weten hoe alles gegaan was. Klaas had gewerkt aan de spoorbaan te Wenen en lag in een Lager in de nabijheid van deze stad. Slecht heeft hij het niet gehad. Het eten ging ook best. Toen de Russen Wenen naderden moesten de jongens het Lager verlaten. Klaas reisde een dag of wat met zijn kameraden mee, maar ging toen op zijn eentje de Amerikanen tegemoet. Om in zijn onderhoud te voorzien werkte hij bij boeren. Toen hij bij de Amerikanen kwam wierpen die hem meteen allerlei levensmiddelen, cigaretten, enzovoorts toe. Klaas reed dikwijls hele einden mee in een jeep of truck. In Neurenberg moesten alle Hollanders in een ziekenhuis ‘ontluisd’ worden.

Toen Klaas van deze onaangename plicht terugkwam, waren al zijn goede kleren, te weten een pak en winterjas, gestolen. Dat was een reuze strop. In Eindhoven heeft Klaas een paar dagen in een klooster gezeten met vele andere repatriërende Hollanders en in St. Michielsgestel bij een ouder echtpaar. Al deze mensen zijn reuze goed voor hem geweest. In St. Michielsgestel kreeg hij de kans om in een Canadese truck mee te rijden tot huis. Op zijn terugtocht uit Wenen heeft hij nog met zijn kameraden geslapen in een klooster in Passau.
Dus nu is de oorlog afgelopen en wij zijn allen weer bij elkaar.